Nog geen donor? Meld je direct aan!
“De eerste keer was een opwelling”, vertelt Anneke. “Ik herinner het me nog precies. Ik zag een auto die op de achterkant een sticker had met ‘Ik ben bloeddonor’. Goh, dacht ik, dat is de persoon die ervoor zorgt dat mijn zoon Laurens wekelijks een infuus kan krijgen met immunoglobuline. Ik schreef op de achterkant van een oud kassabonnetje in mijn tas een bedankje en stopte dat achter de ruitenwissers van de auto. Dat was 13 jaar geleden. Inmiddels heb ik denk ik al ruim 200 keer een briefje achtergelaten op auto’s met een donorsticker.”
Altijd ziek
Annekes zoon Laurens heeft de ziekte hypogammaglobulinemie, een immuunziekte die ervoor zorgt dat zijn afweersysteem niet goed werkt. Anneke: “Hij was als kind altijd ziek, had doorlopend infecties. Op een gegeven moment moest hij 3 jaar lang non-stop antibiotica slikken, echt heel heftig.
Pas op zijn 9de kwamen we na veel onderzoeken erachter wat hij had. En bleek er een effectieve behandeling voor hem te zijn: een infuus met immunoglobuline, antistoffen uit donorplasma. Sinds hij dit plasmageneesmiddel krijgt, is hij nauwelijks meer ziek. Dat is echt ongelooflijk. Ik ben zó dankbaar dat we hier in Nederland zo’n goede bloedvoorziening hebben, met honderdduizenden geweldige donors die dit mogelijk maken.”
Stickers spotten
Laurens is inmiddels 24 jaar en studeert ICT. Sinds zijn 18de legt hij zelf zijn infusen aan en leidt hij verder een heel normaal, praktisch gezond leven. Bedankbriefjes achterlaten doet hij niet. “Dat is echt míjn ding”, lacht Anneke. “Hij is wel degene die de stickers spot. ‘Kijk mam, daar heb je er weer één.’ Dan pak ik direct pen en papier. Als moeder wil je gewoon álles doen voor je kind. Ik wilde zelf donor worden, maar dat mocht om medische redenen niet. Dit is mijn manier om iets terug te doen, ik beleef er altijd heel veel plezier aan als ik weer een sticker zie.”
Ontroerend gesprek
Ze ondertekent de briefjes alleen met ‘Anneke’, ze vermeldt geen contactgegevens. “Ik wil niet dat mensen zich verplicht voelen te reageren. Het gaat niet om hun ‘dank je’ naar mij, maar om mijn ‘dank je wel’ naar hen. Soms zit er iemand in de auto, dan loop ik ernaartoe om de boodschap persoonlijk te zeggen. Dat levert altijd een mooi, ontroerend gesprek op.”
‘Belangrijk’
Dat overkwam ook Edward van Engelen, op een middag dat hij de lokale bouwmarkt bezocht. Terug bij zijn auto zag hij het papiertje onder de ruitenwissers eerst voor een reclamefolder aan. “Maar er stond met de hand geschreven ‘Belangrijk’ op”, vertelt Edward. “Dus begon ik het toch maar te lezen. Toen tikte Anneke opeens op het autoraampje, en vertelde dat zij het briefje had geschreven.
‘Kijk’, zei ze, en wees naar haar zoon. ‘Voor hém doe je het dus.’ Nou, dat kwam wel binnen, ik werd er best emotioneel van.” Edward had nog nooit eerder zo’n persoonlijk dankjewel gekregen. “En dat hoeft ook helemaal niet. Ik geef omdat ik het kan, dus waarom zou ik het niet doen? Sinds 1985 ben ik donor. Ik begon als bloeddonor, later ben ik overgestapt naar plasma omdat daar grote vraag naar is. Een aantal jaren terug heb ik ook stamcellen gegeven voor iemand. Mooi om zo een ander mens te helpen.”
Viral post
Edward maakte een foto van Annekes briefje en stuurde dat naar Sanquin. “Dat deed ik als boodschap naar andere donors. Want we doen het allemaal samen. Het bedankje was gevoelsmatig niet alleen voor mij.” Het bericht dat Sanquin vervolgens op social media postte hierover, werd in korte tijd door vele duizenden mensen gelezen en geliket. Veel meer dan een gemiddelde post van Sanquin. Annekes dochter en zus zagen het bericht en wisten: dat kan alleen maar onze Anneke zijn.
Verhaal gaat verder onder de foto.
Lege flesjes
Anneke: “Toen ze me lieten zien hoe vaak het bericht al geliket en gedeeld was, voelde ik eerst lichte gêne. Al die aandacht was helemaal niet mijn bedoeling! Maar later dacht ik: misschien komen er hierdoor nieuwe donors bij en voelen bestaande donors zich weer extra gemotiveerd. Dat is alleen maar goed. Er zijn ook ontzettend veel donors nodig om zijn plasmageneesmiddel te maken. Als ik de bak met lege medicijnflesjes van Laurens zie, realiseer ik me iedere keer weer: achter elk flesje zitten mensen. Ik vind het een fijne gedachte dat ik in ieder geval een klein deel van die groep mensen een persoonlijk bedankje heb kunnen geven. En zal blijven geven, want ik laat nog steeds geen sticker aan me voorbij gaan zonder een briefje achter te laten!”
Dus mocht je als donor binnenkort een briefje onder de ruitenwissers van je auto vinden, dan weet je van wie dat afkomstig is…
Lees hier hoe het allemaal begon met Anneke's bedankbriefje aan Edward.