Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Het begon allemaal met de jongste zoon van Jolanda en Co Ligthart, nu alweer 23 jaar geleden. Bij kleine Jordi werden op zijn 4de de keelamandelen geknipt en hij bleef daarna maar bloeden. Zo erg, dat hij zelfs aan de beademing moest. Hier klopt iets niet, dacht de arts. Na een bloedonderzoek werd zijn vermoeden bevestigd: Jordi had hemofilie, een erfelijk overdraagbare ziekte waarbij je bloed niet goed stolt.
Puzzelstukjes
“Ons hele gezin werd daarop onderzocht, of er misschien meer mensen met hemofilie waren”, vertelt Jolanda Ligthart-Slagter. “Jordi’s oudere broer Robin bleek het ook te hebben. Zelf kwam ik erachter dat ik draagster van het gen ben, via mijn moeder. Mijn broer – toen 34 jaar oud – bleek het ook te hebben.” Opeens vielen verschillende puzzelstukjes op hun plaats. Waarom Robin die keer na een ooroperatie zo was blijven bloeden bijvoorbeeld. Jolanda: “Gelukkig hebben ze alle drie geen zware variant van hemofilie. Ze hoeven alleen geneesmiddelen te gebruiken als er een risico op een bloeding is. Bijvoorbeeld als ze naar de tandarts moeten. Of na een verwonding. Toen Jordi een gebroken elleboog had, en toen hij zijn neus brak met zaalvoetbal, moest hij naar het AMC voor een injectie met eiwitten die zijn bloed helpen stollen. Die eiwitten halen ze uit menselijk plasma.”
Hechte familie
Zodra Co Ligthart hoorde dat twee van zijn zoons hemofilie hadden, besloot hij direct plasmadonor te worden, net als zijn oudste zoon Timo. “Wanneer je als ouder geconfronteerd wordt met zo’n ziekte bij je kinderen, dan wil je iets dóen”, zegt hij. “Je wilt niet lijdzaam toekijken. Nou, als donor kon ik direct bijdragen. Ik ben begonnen als bloeddonor en twee jaar later overgestapt naar plasma. Inmiddels heb ik 125 keer gegeven.”
Co’s broer Ed hoorde van de ziekte van zijn neefjes en meldde zich ook aan. Ed spoorde vervolgens iedereen in de familie Ligthart aan om donor te worden. Met veel succes: de teller staat inmiddels op 14 mensen. Niet alleen de oudere generatie is donor, ook de jongere neven en nichten hebben zich in de loop der jaren aangemeld. “We zijn een hechte familie”, lacht Jolanda. “Je weet dat je heel veel mensen helpt met jouw plasma. Bovendien worden als donor je eigen bloeddruk en Hb regelmatig gecheckt, dat is ook prettig.” Jolanda zelf kan helaas geen donor zijn, omdat ze als draagster wellicht een milde vorm van hemofilie heeft. “Dat vind ik jammer”, zegt ze, “Want het is iedere keer een dolle boel als de familie gaat doneren.”
Plasmamaatjes
De 14 Ligthart-donors gaan namelijk zo veel mogelijk tegelijkertijd doneren, bij de bloedbank in Hoorn. “Iedere 5 à 6 weken spreken we af”, zegt Co. “We hebben een eigen appgroep –Plasmamaatjes – waarop we met elkaar afspreken wie met wie meerijdt. Mijn broers en ik hebben daarnaast nog de appgroep Bloodbrothers. Het is iedere keer een soort familiereünie, na afloop kletsten we gezellig met elkaar onder het genot van een kopje koffie en een lekkere koek. De dames van de bloedbank zorgen goed voor ons. Ze vinden het ook altijd reuzegezellig als wij met zijn allen langskomen.”