Irene heeft al 66 donaties op haar naam staan, zowel bloed, plasma als bloedplaatjes. Nicky heeft juist heel vaak bloedplaatjes nodig, omdat ze een stollingsziekte heeft. Het lijkt de twee vriendinnen (allebei 38) heel bijzonder als de één ooit een keer letterlijk kan doneren voor de ander.
Zeven jaar waren Irene en Nicky, toen ze vriendschap sloten. “We zaten allebei bij de kabouters van de scouting”, begint Irene. “Lekker samen ravotten in het bos en spelletjes doen bij het kampvuur. Een mooie tijd was dat.” Hun vriendschap hield ook als volwassenen stand en rond hun 25ste besloten ze samen bloeddonor te worden. Nicky: “Ik werkte als dialyse-verpleegkundige in het ziekenhuis en zag hoe belangrijk donorbloed was om levens te redden. Toen ik Irene vertelde dat ik me wilde aanmelden als bloeddonor, zei ze meteen: ‘Ik doe met je mee.’”
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan!
Wedstrijdjes
Irene en Nicky gingen zo veel mogelijk tegelijk naar de bloedbank, liefst gecombineerd met een gezamenlijke lunch. “We hielden vaak wedstrijdjes wie het eerste klaar was met doneren”, lacht Irene. “Bloed geven is zó gepiept, binnen zeven minuten ben je klaar. En ik heb de makkelijkste aders ter wereld om aan te prikken.” Irene moest alleen wel regelmatig een donatie overslaan wanneer haar Hb te laag was. Nicky daarentegen had juist het advies van de huisarts gekregen om donor te worden, omdat haar Hb erg hoog was.
“Donorbloed heeft meerdere keren mijn leven gered”
Veel gezondheidsproblemen
“Toch moest ik na een paar jaar stoppen als donor”, zegt Nicky. “In eerste instantie omdat ik veel over de wereld reisde en volgens de bloedbankrichtlijnen na bezoek aan bepaalde landen tijdelijk geen bloed mocht geven. Later kreeg ik veel gezondheidsproblemen en kon ik het überhaupt niet meer.” Nicky maakte namelijk een ernstig auto-ongeluk mee waaraan ze een maagverlamming overhield. In het behandeltraject daarna werd het syndroom van Ehlers-Danlos bij haar ontdekt: een erfelijke aandoening waarbij het bindweefsel in je lichaam heel zwak is, met gevolgen voor je gewrichten, huid en bloedvaten. Er kwam een enorme schep aan pech bovenop met de ontdekking dat ze ook nog een aangeboren stollingsziekte bleek te hebben. Nicky: “Die ging waarschijnlijk opeens erger opspelen omdat ik tussendoor borstkanker kreeg waarvoor ik chemo’s moest ondergaan. De consequentie is dat ik zelf niet of nauwelijks bloedplaatjes aanmaak, waardoor ik bloedingen niet kan stoppen. Ik moet heel voorzichtig leven om geen verwondingen op te lopen. Helaas moet ik door mijn bindweefselziekte juist vaak geopereerd worden. En vóór iedere ingreep, hoe klein ook, moet ik uit voorzorg een transfusie met bloedplaatjes.”
Positiviteit
Over haar heftige medische geschiedenis, hier in een paar regels samengevat, heeft Nicky al eens uitgebreid verteld. Dat verhaal is hier terug te lezen. Irene kent haar verhaal van dichtbij en steunt Nicky zo veel als ze kan – “ik ben haar emotional support animal.” Ze heeft grote bewondering voor Nicky’s doorzettingsvermogen en positiviteit: “Ze ligt soms máánden in het ziekenhuis, laatst ook weer vanwege spontane bloedingen, en dan blijft ze toch lachen en plannen maken. Echt heel knap.”
Opgeroepen
Nicky’s behoefte aan bloedproducten is een extra motivatie voor Irene om donor te blijven. “Ik ben een paar jaar terug van bloed op plasma overgestapt, omdat ik te vaak werd afgekeurd vanwege een laag Hb. Dat vond ik zó vervelend! Bij plasmadonaties is een lagere grenswaarde voor Hb. Sterker nog, mijn Hb is beter geworden sinds ik plasma doneer. Een tijd terug ben ik gebeld om naast plasma ook bloedplaatjes te doneren voor een specifieke patiënt. Natuurlijk doe ik dat. Ook andere kenmerken (de ‘HLA-typering’ – red.) moesten matchen met die patiënt. Ik heb nu acht keer bloedplaatjes gedoneerd, voor drie verschillende mensen.”
Supervet
In mei dit jaar lag Nicky weer in het ziekenhuis en stond Irene aan haar bed. Nicky kreeg een transfusie met bloedplaatjes van bloedgroep A+, dezelfde bloedgroep die Irene heeft. Irene: “Die zak met A+ bloedplaatjes naast haar maakte de cirkel rond voor mij: hierom is het zo belangrijk om donor te zijn. Ik weet niet of ik ooit voor Nicky kan doneren, misschien matchen wij niet op de andere kenmerken, maar dat zou supervet zijn!”
Nicky: “Dat zou heel emotioneel zijn!”
Irene: “Het belangrijkste is dat mijn bloed bij iemand terechtkomt die het nodig heeft en dat Nicky geholpen wordt. Haar leven heeft al een paar keer aan een zijden draadje gehangen, mijn tijd met haar is kostbaar. Daarom vieren we alles wat we maar kunnen vieren.”
“De wifi is goed, de catering top en de dames zijn heel aardig”
Gewoon aanmelden
Nicky: “Irene is heel fanatiek in haar donorschap; ze geeft zo vaak mogelijk en dat doet ze belangeloos. Dat vind ik bijzonder. Donorbloed heeft meerdere keren mijn leven gered. Ik hoorde dat Sanquin in onze regio Breda nog minstens duizend donors nodig heeft. Mensen zeggen vaak tegen me: ‘Ik weet niet of ik wel mag geven.’ Maar meld je gewoon aan en ga naar de keuring, dan weet je het tenminste.” “Bloed geven is superrelaxed en doet geen pijn”, vult Irene aan. “Bovendien: de wifi is goed, de catering top en de dames zijn heel aardig.”