Nog geen donor? Meld je direct aan!
Meisje van 12 aangereden door lijnbus. Dit soort berichten komt helaas maar al te vaak in het nieuws. Voor de familie van Anne Schouten wordt het beangstigende werkelijkheid, wanneer ze op een ochtend horen dat hun Anne op weg naar school is aangereden. Ze raakt daarbij zwaargewond; de trauma-arts die wordt ingevlogen per helikopter, geeft haar in de ambulance op weg naar het ziekenhuis al een eerste bloedtransfusie.
Ongelooflijk veel bloed
Drie weken lang wordt Anne in coma gehouden. “Ze heeft ontzettend veel bloed gekregen tijdens de eerste levensreddende operaties”, vertelt haar moeder Leonie. “Hoeveel precies weet ik niet meer, maar de artsen zeiden dat het echt ongelooflijk veel was. Ook later – ze lag uiteindelijk drie maanden in het ziekenhuis – heeft ze nog eens bloed gekregen omdat haar bloedwaardes te laag waren.”
Stukje van jou
Leonie is zelf al jaren bloeddonor als haar dochter het ongeluk krijgt. “Anne is een paar keer met me mee geweest naar de bloedbank. Ze vond het heel interessant, ze heeft ook een keer een spreekbeurt over bloed gehouden. ‘Later word ik ook bloeddonor’, zei ze tegen me. Toen ze bijkwam uit haar coma, en haar verteld werd dat ze heel veel donorbloed had ontvangen, keek ze me aan en zei: ‘Mam, ik ben trots op je! Misschien zit er nu wel een stukje van jou in mij?’”
Goed emotioneel
Zodra het weer ging, pikte moeder Leonie het donorschap weer op. Sinds het ongeluk van haar dochter heeft ze twee keer bloed gedoneerd. “Dat was heel emotioneel voor me, maar op een goeie manier. Want ik besefte opeens zó sterk hoeveel zo’n simpele daad voor iemand kan betekenen. Anne heeft daardoor haar leven nog, en wij onze dochter en zus.”
AnnePower
Het gaat gelukkig uitstekend met de inmiddels 14-jarige Anne. Ze heeft een lang traject van revalideren achter de rug en volgt nog fysiotherapie. Maar ze kan weer bijna alles zoals voorheen: lopen, fietsen, trampoline springen. Ze oefent zelfs met skeeleren. En dat mag een wonder genoemd worden, want in het ziekenhuis werd haar nog verteld dat ze waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. “Daar geloofde ik gewoon niet in”, zegt Anne lachend. “Ik dacht: ik ga dit gewoon doen.” Haar wilskracht werd een begrip. “AnnePower noemen we het!”, zegt haar moeder. “Keer op keer liet – én laat – ze iedereen versteld staan over haar verbazingwekkende vooruitgang.”
Tranen
Aan alle bloeddonors heeft Anne nog een boodschap: “Superbedankt voor wat jullie doen!” En dan breken de tranen bij haar door. Want ze mag zelf geen bloeddonor meer worden (omdat ze donorbloed heeft ontvangen). Iets waar ze heel verdrietig over is. Ze had zich er zó op verheugd zich bij de bloedbank aan te melden zodra ze 18 zou worden. Anne: “Nu ik het zelf niet meer kan, hoop ik dat er mensen zijn die misschien mijn plekje willen overnemen?” Die mensen zijn vast wel ergens in Nederland te vinden...