Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Het klinkt als een horrorscenario: je laat op verzoek van je huisarts wat bloed achter voor onderzoek, omdat je je niet zo lekker voelt. Je gaat boodschappen doen en een paar uur later hangt je huisarts aan de telefoon met de dringende oproep direct naar het ziekenhuis te gaan. Daar blijk je vervolgens twee maanden te moeten blijven voor de behandeling van acute leukemie. Het overkwam Bauke Miedema, een sportieve vader van drie kinderen die altijd aan het fietsen was en zichzelf kerngezond waande.
Sportieve prestaties
“Toen ik me in het ziekenhuis meldde voor vervolgonderzoek, kwam het geen moment in me op dat het wel eens iets ernstigs kon zijn”, zegt Bauke. “Ik doe vaak mee aan sportieve prestaties om geld in te zamelen voor andere mensen die ziek worden, zoals de Alpe d’HuZes, Duchenne Heroes en Join 4 Energy. Toen ik de diagnose acute leukemie kreeg, voelde dat heel onwerkelijk.”
Bloedplaatjes
Bauke kreeg direct een zware chemokuur voor zijn kiezen, die helaas niet goed aansloeg. Daarom volgde meteen een tweede kuur. “Na die tweede chemo maakte ik zelf haast geen bloed meer aan. Ik merkte bijvoorbeeld dat mijn neus begon te bloeden als ik ‘m snoot. En als ik geen héél zachte tandenborstel gebruikte, had ik direct bloedend tandvlees.” De oorzaak was een groot tekort aan bloedplaatjes, die normaal gesproken zorgen voor stolling van je bloed. “Naast vele zakken volbloed kreeg ik daarom ook extra bloedplaatjes van donors. Het probleem was alleen dat ik een afweerreactie op de bloedplaatjes ontwikkelde. Ik begon een keer te trillen en viel bijna flauw. Ik moest er medicijnen bij nemen om de afweerreactie tegen te gaan.”
Cirkel rond
De eerste keer dat Bauke een bloedtransfusie ontving, voelde voor hem heel raar. “Ik was al heel lang plasmadonor, ik moest m’n eerstvolgende donatieafspraak afbellen toen ik het ziekenhuis inging. Ik dacht altijd alleen maar aan bloed geven, nooit aan ontvangen. Tijdens de transfusie zag ik meteen het beeld voor me van een donor op een afnamebed, zoals ik daar zelf zo vaak had gelegen. Toen ik aan een verpleegkundige vertelde dat ik plasmadonor was, zei ze: ‘Nou, dan heb je het verdiend.’ Op dat moment viel het kwartje pas: de cirkel is rond, ik ben van donor naar patiënt gegaan.”
Nieuw bloed
Bauke had een stamceltransplantatie nodig om te genezen van de leukemie. Daarvoor kreeg hij eerst antistoffen ingespoten die zijn eigen afweercellen moesten platleggen, zodat ze niet de nieuwe stamcellen zouden aanvallen. “De transplantatie verliep goed, ik kreeg geen afweerreactie. Een leuk bijverschijnsel is trouwens dat ik in één keer van mijn allergieën verlost werd. De antistoffen in mijn oude bloed die de allergische reacties veroorzaakten, zijn namelijk ook verdwenen. Ik heb geen hooikoorts meer, geen allergieën voor katten, honden, kersen en een hele hoop andere dingen die ik vroeger niet kon verdragen.”
Brief
Bij een beenmergpunctie na de transplantatie werden toch nog verkeerde cellen gezien in Baukes bloed. De nieuwe stamcellen hoorden afweercellen aan te maken die de verkeerde cellen zouden afbreken. Om dat proces te bespoedigen, kreeg hij extra T-cellen – een bepaald type afweercellen – van dezelfde donor die de stamcellen had gedoneerd. “Ik vind het een bijzonder idee,” zegt Bauke, “dat één anonieme donor ergens op de wereld mij zo geweldig geholpen heeft. Ik weet alleen dat het een jongeman is van begin 20, verder weet ik niets. Ik heb hem geanonimiseerd een brief mogen schrijven. Daarin heb ik in grote lijnen geschetst wie ik ben – een vader van drie kinderen die nog volop in het leven staat – en hem heel erg bedankt voor zijn gift. Zonder hem was ik er niet meer geweest.”
Berg opwaarts
Na twee doses T-cellen ging het de goede kant op met Bauke en inmiddels zijn z’n bloedwaardes weer helemaal goed. “Ik moet wel nog prednison slikken, wat maakt dat ik twee keer zo dik ben als normaal. Maar die medicatie ben ik aan het afbouwen. Volgend jaar wil ik weer meedoen aan de Alpe d’HuZes. Ik moet en zal die berg weer op fietsen, al is het maar één keer!”