“Mijn ouders waren bloeddonor, ik ging als kind altijd met ze mee”, begint Christianne. “Op mijn 18de verjaardag meldde ik me direct zelf aan als donor, net als mijn broer en zusje.” Tien jaar lang gaf ze met veel plezier bloed. Totdat ze een medisch traject in moest. “Het bleek niet vanzelfsprekend voor mij en mij partner om kinderen te krijgen. Daarom begonnen we met fertiliteitsbehandelingen.” De behandelingen waren succesvol, Christianne werd zwanger van een tweeling. “Mijn zwangerschap leek aanvankelijk voorspoedig te gaan, maar twee weken na de 20-wekenecho hoorden we dat er een verhoogd risico was op vroeggeboorte.”
Doorstrijden
Inderdaad werd al na 24 weken zwangerschap haar jongenstweeling geboren, allebei nog piepklein: Morris woog 460 gram, Dexter 750 gram. “Beide jongens kregen in de eerste nacht al een bloedtransfusie”, vertelt Christianne. “Dat is vaak nodig als baby’s zo vroeg geboren worden. Ik schrok wel toen ik het hoorde, maar realiseerde me ook meteen: wat goed dat er bloed voorradig is.”
Morris is twee dagen na de geboorte overleden. Een verschrikkelijke klap voor zijn ouders, maar ze moesten door. Want zijn broer Dexter vocht elke minuut voor zijn leven. Christianne: “Hij kreeg heel veel verschillende onderzoeken en behandelingen, waaronder meerdere bloedtransfusies. Ik zag dan iedere keer dat zijn kleur veranderde, hij werd wat meer roze. Steeds als we hoorden dat hij weer een transfusie zou krijgen, voelden we een enorme dankbaarheid naar alle donors die het mogelijk maakten dat hij kon doorstrijden.”
Extra tijd
Helaas heeft ook Dexter het niet gered en is hij overleden na vier weken. “Dat was heel verdrietig. Maar ik ben dankbaar voor de tijd die we hebben gehad met hem. Tijd die we hebben gekregen mede dankzij bloeddonors. We hebben Dexter voor mijn gevoel leren kennen en hebben hem – heel dik ingepakt – tegen ons aan kunnen houden.”
Ze wil haar dankbaarheid naar andere bloeddonors graag uiten. “Als ik verhalen lees over wat er met donorbloed gebeurt, zijn dat meestal verhalen met een goede afloop. Maar ook als het níet goed afloopt, is het belangrijk om dankjewel te zeggen. We hebben veel mooie momenten met Dexter gehad en hebben ook nog even kunnen genieten van Morris. Ondanks al het verdriet zijn we daar blij om.”
Relevant
Christianne werd opnieuw zwanger en beviel na ruim 37 weken van dochter Lucie. Een half jaar na de bevalling – de minimumtermijn die Sanquin aanhoudt voor donatie – ging Christianne zelf weer bloed geven. “Ik was gemotiveerder dan ooit. Ook na de geboorte van onze andere kinderen Sam en Vesper ben ik bloed gaan geven zodra het mocht. Na iedere bevalling noteerde ik in mijn agenda dat ik over zes maanden weer kon gaan. Ik vind het gewoon heel belangrijk om dit te doen.”
Popjes
Dexter en Morris zijn gecremeerd in kleine rieten mandjes. In elk mandje lag een wit stoffen popje bij ze. “De popjes hebben we bewaard”, zegt Christianne. “Ik houd ze graag vast als ik op de foto ga voor dit verhaal. Ze staan symbool voor onze jongetjes.”