Nog geen donor? Meld je direct aan!
Hij had zich er nooit zorgen over gemaakt, de moedervlek op zijn rechterbovenbeen, ook niet toen deze dikker werd. Tot hij op een dag met zijn been tegen de tafel stootte en de moedervlek ging bloeden. Hein Jambroers kon dezelfde dag nog terecht bij de dermatoloog. De diagnose kwam als een schok: melanoom, de meest agressieve en levensbedreigende vorm van huidkanker.
Sprakeloos
“Ik ben als een gek van alles gaan regelen om mijn vrouw en dochter goed achter te laten”, vertelt hij. Na verwijdering van de aangetaste lymfeklieren leken Heins kansen echter te keren. “Ik dacht: ik ben er goed vanaf gekomen.” Totdat er een jaar later bultjes verschenen op zijn been. Er waren uitzaaiingen boven zijn lies en de oncoloog vertelde hem dat er niks meer aan te doen was. Hij had hoogstens nog een half jaar. Hein en zijn vrouw verlieten sprakeloos de spreekkamer.
Nieuwe ontwikkelingen
Dat hij het vijf jaar later kan navertellen, is te danken aan een experimentele therapie. Hein: “Ik dacht: het kan toch niet waar zijn dat het is afgelopen, zouden er geen nieuwe ontwikkelingen zijn?” Hij zocht contact met het Antoni van Leeuwenhoek/Nederlands Kanker Instituut (NKI-AVL) in Amsterdam en daar onderging hij een jaar lang twee nieuwe immuuntherapieën. Zonder succes: opnieuw kwam het bericht dat hij nog maar een paar maanden te leven had en afscheid moest nemen van zijn geliefden.
Drie patiënten
Maar toen hoorde hij van TIL, een behandeling waarbij zogenaamde T-cellen uit het lichaam van patiënten in een laboratorium worden vermeerderd en vervolgens teruggeplaatst om de strijd tegen kankercellen te voeren. De experimentele behandeling komt uit de Verenigde Staten en wordt uitgevoerd door het NKI, in samenwerking met Sanquin. Toen een arts van het NKI belde dat er voor drie patiënten plaats was in een eerste kleine studie, twijfelde Hein geen seconde. “Je liefste wens is je dochter achttien zien worden”, zei de arts. “Dit is je kans.”
Sneeuw voor de zon
Er volgde een zware en spannende tijd. “Toen ik de T-cellen kreeg, voelde ik iets in mijn lichaam”, vertelt hij in een filmpje dat Sanquin over zijn behandeling maakte. “Ik dacht meteen: dit werkt!” De tumoren verdwenen binnen drie maanden als sneeuw voor de zon. Acht weken daarna restte nog één bult zo groot als een druif, maar daar zat alleen maar vocht in. Na zes maanden kon de vlag uit. Hein was genezen.
“Mijn leven is compleet veranderd”, constateert hij nu. “Twee jaar lang was ik bezig met afscheid nemen en afsluiten en als je dan te horen krijgt dat je beter bent... Toen mij verteld werd dat ik nog maar kort te leven had, was het voorjaar. Ik zag letterlijk ieder boterbloempje in de berm, details in gebouwen die me nog nooit waren opgevallen. Ik ben anders gaan nadenken over dingen, geniet enorm van de momenten met mijn gezin en vrienden.”
De therapie verkeert nog in experimenteel stadium en niet elke patiënt geneest. Hein Jambroers is op talloze congressen en bijeenkomsten in binnen en buitenland te gast om zijn verhaal te vertellen. Hij komt aan het woord in medische vakbladen en laat van zich horen via Facebook. “Ik ben heel dankbaar dat ik deze kans heb gekregen.”
P.S. Mogen we je iets vragen? In de zomer komen minder donors bij de bloedbank dan in de rest van het jaar. Op een mooie dag gaat iedereen liever naar het strand dan naar de bloedbank. Maar dat betekent dat de bloed- en plasmavoorraden steeds kleiner worden. Negeer je oproep dus niet en kom bloed of plasma geven. Ook nu heeft de patiënt je hard nodig.