Ook donor worden? Meld je aan en red een leven!
“Het was een zware zwangerschap”, begint Justyna. “Met 20 weken werd een nierafwijking bij de baby vastgesteld: hij zou maar één werkende nier hebben. Dat gaf veel zorgen voor mijn vriend en mij. Bovendien kreeg ik bekkeninstabiliteit, met 38 weken werd ik daarom ingeleid. Het duurde vervolgens 24 uur voor de baby ter wereld kwam met behulp van de vacuümpomp, ik heb zo’n 3 uur liggen persen. Het was een flinke baby, 4180 gram, en ik ben zelf 1.60 m. Dus dat was niet makkelijk.”
Angstige blik
Toen James op haar borst werd gelegd, merkte Justyna dat de artsen onrustig werden. “De kamer stroomde vol met mensen, ik zag bij mijn moeder en mijn vriend een angstige blik in hun ogen. Ik begon me opeens heel zwak te voelen, kon mijn ogen niet meer open houden. Terwijl ik een moment eerder nog stijf stond van de adrenaline. De bloedvaten in mijn baarmoeder bleken niet goed samen te trekken, waardoor ik bijna 2 liter bloed verloor. Ik weet nog dat ik aan een arts vroeg: ‘Ga ik nu dood?’ ‘Nee hoor,’ zei hij geruststellend.”
Lastig prikken
Maar het bleek wel degelijk kantje boord te zijn voor Justyna, ze had dringend donorbloed nodig. “Ze hebben me bont en blauw geprikt om een noodinfuus aan te leggen, omdat ik heel lastig aan te prikken ben. Dat weet ik nog van toen ik zelf bloeddonor was. Ik ben ooit twee keer komen geven, maar het aanprikken ging zo moeizaam dat ik moest stoppen. Doordat ik nu veel vocht vasthield door de zwangerschap, was het nóg moeilijker geworden.” Ze werd steeds zwakker en verkeerde in een shocktoestand door de uitputting. “Mijn vriend bleef alsmaar tegen me zeggen dat ik wakker moest blijven.”
Energie en kracht
Na een paar uur lukte het eindelijk om een infuus bij Justyna aan te leggen en stroomde het donorbloed in haar lichaam. “Het is ongelooflijk wat dat met je doet. Ik merkte letterlijk dat mijn energie en kracht terugkeerden in mijn lijf. Ik bedacht toen vrijwel direct hoe dankbaar ik was naar alle bloeddonors.” Ze kon eindelijk genieten van zoon James, die tussen haar en haar vriend in werd gelegd op het ziekenhuisbed.
Dankzij donors
Acht maanden verder is James een stevig kereltje dat het hartstikke goed doet. “Hij redt het prima op één nier, hij is heel sterk.” Justyna zelf is inmiddels ook aangesterkt, maar ze denkt nog vaak terug aan haar bevalling. “Het is totaal niet gegaan zoals ik van tevoren gehoopt had, dat is jammer. Maar ik weet nu wel hoe ontzettend belangrijk het bloeddonorschap is. Dankzij donors kan ik de mama zijn die ik altijd heb willen zijn voor mijn kind. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als er geen bloed voor mij was geweest. Dus donors, bij deze een mega dikke dankjewel!”