Nina bleek, zonder dat ze het wist, de ziekte van Wilson te hebben. Dat is een erfelijke aandoening waarbij zich te veel koper in de lever opstapelt. Deze ziekte is goed te behandelen, als je er op tijd bij bent. Nina: “Op mijn 13de kreeg ik opeens last van een opgezette buik en enkels en werd ik misselijk. Bovendien werd ik steeds geler.” Bloedonderzoek in het ziekenhuis wees uit dat haar leverwaarden veertig keer hoger waren dan normaal, haar conditie ging heel hard achteruit. “Ik werd per ambulance naar het UMC in Groningen gebracht, waar ze gespecialiseerd zijn in leveraandoeningen. Halverwege de rit zakte ik weg en ging de sirene aan. Ik herinner me alleen nog dat ze met mij in een bed door de ziekenhuisgangen renden.”
Eerste levertransplantatie
Nina lag een week op de intensive care aan zowel een nier- als leverdialyse. Inmiddels was duidelijk geworden dat haar lever dusdanig was aangetast dat ze een nieuwe lever nodig had. Ze werd op een spoedlijst voor orgaantransplantatie geplaatst. Binnen 48 uur kwam er een lever beschikbaar, van een 85-jarige vrouw. Ze ging direct onder het mes. “Het eerste jaar met die nieuwe lever ging goed”, zegt Nina. “Alleen bleek deze lever al beschadigd te zijn vóór de transplantatie. Na een jaar ging dat opspelen: de galwegen in de lever gaven problemen. Ik werd steeds vermoeider en kreeg weer een gele kleur.”
Troosthond
Nina kwam begin 2020 op de wachtlijst voor een nieuwe transplantatie en deze keer duurde het twee maanden. “Dat klinkt kort”, zegt Nina, “maar als je weet dat je op korte termijn kunt overlijden als er niets gebeurt, voelt het héél lang. Een grote troost voor haar in deze periode was bordercollie Guusje. “Ik wilde na de eerste transplantatie heel graag een hond, maar mijn ouders konden dat allebei niet combineren met hun werk. Mijn grootouders, bij wie ik 3 à 4 keer per week ben, hebben toen Guusje voor mij aangeschaft. Ze is geweldig, ik heb haar allerlei trucjes geleerd.”
Energieker
In maart kwam er opeens een lever beschikbaar en ging Nina opnieuw onder het mes. “Na twee dagen werd ik wakker op de intensive care en ik voelde me al meteen een stuk beter. Alleen bleek de Hb in mijn bloed te laag, ik had ook een inwendige bloeding gehad. Na een paar dagen werd ik heel slap en duizelig en besloten de artsen tot een bloedtransfusie. Ik voelde het bloed mijn lijf in stromen en op hetzelfde moment werd ik fitter, energieker. Heel bijzonder. Na de transfusie waren mijn hartslag en ademhaling ook een stuk rustiger.”
Grote dankbaarheid
De tweede lever was van een jonge vrouw van 26 jaar. Nina heeft via de stichting Donadona contact gezocht met haar nabestaanden. “Ik ga ze in het najaar ontmoeten, als zij er mentaal klaar voor zijn. Ik wil hen heel graag laten zien dat er iets van hun dierbare voortleeft in mij. Ik voel een heel grote dankbaarheid naar deze vrouw; als zij geen donor was geweest, had ik niet meer geleefd.”
Die dankbaarheid voelt ze ook naar bloeddonors. “Ik weet dat het niet kan, maar ik zou zo graag de mensen van wie ik het bloed heb ontvangen persoonlijk ontmoeten. Dankzij al die geweldige donors heb ik nu weer een normaal leven. Ik heb genoeg energie om met vriendinnen af te spreken, ik start binnenkort met een opleiding tot onderwijsassistent, ik heb een bijbaantje bij McDonald’s. Ik leef eindelijk het leven van een normale puber en dat voelt geweldig!”
Nina heeft een Instagramaccount, Livertransplantlife, waarop ze haar ervaringen als orgaanontvanger deelt en vragen over transplantaties beantwoordt.