Noah had na zijn geboorte last van de rhesusziekte. Dat betekent dat zijn rode bloedcellen werden afgebroken door de antistoffen van zijn moeder. Noah is voor bloedgroep rhesus (D) namelijk positief, en zijn moeder negatief. Omdat haar lichaam zijn bloedgroep niet herkende, maakte het antistoffen tegen zijn rode bloedcellen aan terwijl hij nog bij haar in de buik zat. En dat terwijl het tijdens haar twee eerdere zwangerschappen steeds goed was gegaan.
“Noah heeft een oudere broer en zus”, begint moeder Laura. “Toen ik zwanger was van hen, kreeg ik zogeheten rhesusprikken uit voorzorg, om te voorkomen dat ik antistoffen tegen hun rode bloedcellen zou aanmaken. Die prikken leken goed te werken. Maar aan het begin van de zwangerschap van Noah bleek ik toch antistoffen te hebben aangemaakt. En dan heeft bescherming met een rhesusprik geen zin meer.”
Bloedarmoede
Laura werd daarom nauwgezet gecontroleerd tijdens de zwangerschap: regelmatig werden haar antistoffen door Sanquin gemeten en wekelijks werd gecontroleerd of de baby in haar buik wellicht bloedarmoede had gekregen. Laura: “Hoewel het aantal antistoffen in mijn bloed flink toenam, leek het met Noah steeds goed te blijven gaan. Wonder boven wonder kon ik de zwangerschap tot en met week 37 dragen, toen moest ik ingeleid worden. Noah zag heel geel na de geboorte en moest daarom twee weken liggen onder speciale lampen met uv-licht.” Die gele lichaamskleur wordt veroorzaakt door het afbreken van de rode bloedcellen. Uv-licht helpt de afbraakproducten te verwijderen uit het bloed van het kind.
Bijna levenloos
“Na drie weken ging het nog steeds niet beter met Noah”, vertelt zijn moeder. “Hij lag bijna levenloos in zijn bedje. ‘Hij heeft een bloedtransfusie nodig’, zei de arts tegen ons. Zijn Hb-waarde bleek heel laag, een teken van ernstige bloedarmoede. Een transfusie vonden we best een eng idee voor zo’n klein mannetje. Maar we zagen heel goed dat hij het echt nodig had. Alleen moest er wel geschikt bloed worden gevonden. Omdat hij nog zo klein was en ze de kans op een afweerreactie zo laag mogelijk wilden houden, zochten ze bloed dat héél precies zou matchen met hem. Op meer dan alleen de AB0- en rhesus-bloedgroep.”
Dat ene zakje bloed
Er volgde een aantal spannende uren voor Noahs ouders, waarin Sanquin in haar bloedvoorraad op zoek ging naar een passende donatie. “Toen zelfs de verpleegkundigen op een gegeven moment zich zenuwachtig begonnen af te vragen waar het bloed bleef, sloeg de schrik ons wel om het hart. Noahs conditie ging behoorlijk hard achteruit. Gelukkig werd er bijtijds een passende zak bloed gevonden.”
Wat zijn moeder heel bijzonder vond, was hoe alert Noah zich opeens gedroeg toen het bloed werd binnengebracht. “Dat was echt heel gek. Terwijl het slangetje van het infuus rood kleurde van het donorbloed dat in zijn handje liep, bekeek hij aandachtig wat er gebeurde. Hij bleef heel bewust alle handelingen volgen, alsof hij echt doorhad wat er aan de hand was. Dat stelde zijn vader en mij gerust.” Ook heel bijzonder vond Laura de gedachte dat die nacht, terwijl het leven van hun zoontje werd gered, er ergens een donor lag te slapen die dit bloed had gedoneerd. “Ik bedacht me opeens: Er is dus iemand in de wereld die niet weet dat op dit moment een baby wordt gered met zijn of haar bloed. Dat ene zakje bloed heeft zó veel betekend voor ons.”
Paar Red Bulls
Want Noah knapte door de bloedtransfusie direct op. “Hij werd een compleet ander kind, heel energiek. Op een gegeven moment werd hij zelfs ontzettend boos. Hij probeerde het infuus uit zijn handje te trekken en begon hard te huilen. Gek genoeg luchtte dat ons juist enorm op. Er zit weer power in ons kind, dachten we. De volgende ochtend lag er een blakend jongetje naar ons te lachen, de gele kleur was helemaal weg. ‘Alsof ie een paar Red Bulls heeft gedronken’, grapte de kinderverpleegkundige nog.”
Als het kon, zou Laura de donor die dat ene zakje bloed heeft gedoneerd graag persoonlijk bedanken. “Wie is deze persoon? Dat heb ik me vaak afgevraagd. Hoe dan ook wil ik tegen alle donors zeggen: ‘Het is zo belangrijk wat jullie doen. Jullie redden echt levens.’”