Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Het begon met een hoestbui waarbij ze wat bloed ophoestte, in de zomer van 2020. Misschien na m’n vakantie maar even langs de huisarts, dacht Rachel. “Ben je gek”, zei haar collega de volgende dag. “Je moet meteen bellen!” De huisarts raadde aan om een röntgenfoto van haar longen te laten maken in het ziekenhuis. En voor ze het wist, rolde Rachel van het ene onderzoek in het andere. Twee weken later hoorde ze de diagnose: longkanker. “Tja, ik was een jaar eerder gestopt met roken, toch werd ik maar niet fitter”, zegt ze. “Een vriendin had al eens tegen me gezegd: ‘Wat klink je hees en kortademig.’ Maar ik had er niet meer over nagedacht.”
Zo positief
Er werd een heel behandelplan voor haar opgezet, te beginnen met bestraling. Vervolgens chemotherapie en immuuntherapie (daarbij krijg je medicijnen die je afweersysteem helpen om kankercellen op te sporen en te doden). Rachel bleef er nuchter onder en opvallend positief. “Mijn baas zei tegen me: ‘Het is bijna eng, zo positief als jij bent.’ Dat zeiden meer mensen tegen me. Maar ik dacht gewoon: Ik ben nog niet klaar op deze wereldbol. Ik wil ervoor knokken dat het goedkomt. Dat gaat gewoon gebeuren.”
Andermans bloed
De chemotherapie viel haar zwaar, ze werd er heel moe van. Toen haar haar begon uit te vallen, moest ze een paar tranen wegslikken. Maar ze pakte dezelfde avond nog de tondeuse. Rachel: “Dan maar helemaal kaal, besloot ik. Het stond me best goed.” Na haar laatste bestraling zou een operatie volgen. Haar Hb-waarde bleek echter veel te laag (Hb staat voor hemoglobine en de waarde daarvan geeft aan of je bloed voldoende zuurstof kan vervoeren).
“Het lukte me zelf niet om mijn Hb omhoog te krijgen, mijn lichaam was te verzwakt. Een hoger Hb was nodig, anders kon ik de operatie niet ondergaan. Daarom besloten de artsen mij een bloedtransfusie te geven.” Ze vond het een raar idee, dat er bloed van iemand anders in je lijf komt. Maar het hielp direct. Rachel: “Een paar weken later kon ik geopereerd worden en werden twee ribben en een halve long verwijderd.” Ze heeft nog een post op Facebook geplaatst om donors te bedanken. “Helaas kan ik zelf nu geen donor meer worden. Ik had graag hetzelfde teruggedaan voor iemand anders.”
Blinkende ramen
Na een paar maanden revalideren, stond Rachel te popelen om weer aan het werk te gaan. Ze is glazenwasser van beroep en geniet enorm van haar werk. “Het was een verademing toen ik voor het eerst weer ramen kon wassen. Mijn chirurg en longarts stonden ervan te kijken dat ik het zo snel weer heb opgepakt. Al is het ook vermoeiend. Het is fysiek behoorlijk zwaar werk en ik merk dat ik niet meer zo fit ben als vroeger.” Maar aan opgeven denkt ze niet. “Daarvoor vind ik het te leuk. De gezellige praatjes met klanten trekken me erdoorheen.” Dus in Veghel – waar Rachel woont en werkt – blinken de ramen weer als vanouds. Met dank aan de bloeddonors.