Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
“In september 2020 zijn we getrouwd”, vertelt Simone. “Weliswaar met een beperkte groep gasten vanwege corona, maar het was toch een mooi feest. Alleen, de steken in mijn borst die ik al een tijdje voelde, gingen maar niet over. Vóór het huwelijk dacht ik dat het door de spanning kwam die ik voelde rondom de bruiloft. Maar die spanning was inmiddels weg.” Ze dacht dat het misschien te maken had met de siliconen die ze een jaar eerder had laten implanteren in haar borsten. “Na de opeenvolgende borstvoedingen van mijn kinderen – twee jongens van inmiddels 6 en 15 jaar – herkende ik mijn borsten niet meer, vandaar de ingreep. Ik dacht dat de pijn daar misschien nog mee te maken had. Maar mijn plastisch chirurg verwees me door naar het ziekenhuis.”
Vrouwonterend
In het ziekenhuis werd vrijwel direct de diagnose gesteld: u heeft borstkanker. “In één klap stond mijn wereld stil”, zegt Simone. Drie weken van onderzoeken volgden, waarna ze aan haar eerste chemokuur begon. “Al meteen begon mijn haar uit te vallen, dat voelde heel vrouwonterend. Ik was vroeger kapster en was altijd met haar bezig, van mezelf en van anderen.”
Kleur op de wangen
Na de tweede chemokuur bleek Simone niet meer goed te herstellen, ze werd steeds slapper. Haar bloedwaardes gingen zo snel omlaag dat ze een bloedtransfusie nodig had. “Dat vond ik een heel eng idee, bloed van iemand anders in mijn lijf. Maar een verpleegkundige zei tegen me: ‘Met die chemo’s krijg je het ergste gif binnen, dat bloed gaat je juist helpen.’ En ze had gelijk. Ik voelde me zó veel beter na twee dagen. Ik kreeg weer kleur op mijn wangen, voelde me sterker worden. Sterk genoeg voor een volgende chemokuur.”
Petje af
Helaas voor Simone bleef het niet bij die ene transfusie. “Ik tik echt alle bijverschijnselen van chemotherapie aan, ook bloedarmoede. Vlak voor kerst heb ik een transfusie gehad om me de feestdagen door te helpen. Begin januari bleken mijn bloedplaatjes extreem laag. Dat merkte ik al, ik werd op een ochtend wakker en toen was mijn mond stuk en zat ik onder de blauwe plekken. Dus wéér een transfusie, om maar fit genoeg te zijn voor de volgende chemokuur. Petje af voor al die donors. Zij zorgen er belangeloos voor dat er steeds voldoende bloed op voorraad ligt.”
Wereldkankerdag
Ze had nooit gedacht dat het haar zou overkomen, kanker krijgen. “Je denkt altijd: dat gebeurt bij een ander, niet bij mij. Maar nu ik zelf in dit traject zit, hoor ik niet anders om mij heen. Het lijkt wel of kanker meer voorkomt dan een gewone griep.” Simone vindt Wereldkankerdag op 4 februari dan ook belangrijk, om aandacht te blijven vestigen op deze nare ziekte. “Er is nog heel veel onderzoek nodig. In onze familie hebben we ook al het nodige meegemaakt met de ziekte, jaarlijks doen wij een donatie aan kankeronderzoek.”
Ze post ook veel op Facebook over haar ziekte. “Dat is mijn uitlaatklep, ik ben niet iemand die dingen oppot. Je wereld wordt al zo klein door het ziek zijn, dan wil je juist delen met elkaar. Ik heb ook, toen ik de diagnose kreeg, vrijwel direct een WhatsAppgroep aangemaakt met 25 vrouwen in mijn omgeving aan wie ik hulp kan vragen als het nodig is. Bijvoorbeeld een keer boodschappen doen of de kinderen opvangen. Bovendien kun je zo in één keer iedereen op de hoogte houden en hoef je niet constant uit te leggen hoe het gaat.”
Waakhond
Steun heeft ze ook aan haar Engelse bulldog Buddha. Ze maken regelmatig samen een wandelingetje. “Als ik heel moe ben na een kuur, slaap ik veel op de bank. Buddha komt dan altijd bij me liggen, hij waakt echt over me.”
Ze heeft nog acht weken aan chemo’s te ondergaan, daarna volgt er wellicht een operatie en nog bestralingen. “Naar verwachting ben ik in juli klaar. Ik verlang er zo naar om de zon op mijn bol te voelen en weer zorgeloos te genieten met mijn gezin.”
Dit interview kwam tot stand in samenwerking met wereldkankerdag.nl