Ook bloeddonor worden? Meld je aan en red een leven! Wil je liever plasma geven? Stap dan nu over!
Geen seconde had Viora aan de mogelijkheid van kanker gedacht. Ze was jong, gezond, sterk, sportief en werkte voltijds in haar eigen bedrijf. Moe? Pijn in haar benen? Zelfs toen ze bij haar vriend Joost achterop de fiets moest omdat zelf fietsen te veel kracht kostte, waande ze zich onsterfelijk. Misschien iets te hard getraind of gewerkt, dacht ze. Tot ze op haar Fitbit-horloge zag dat zelfs in rust haar hartslag 150 was en ze toch maar eens naar de huisarts ging om bloed te laten prikken. Twee uur later volgde een telefoontje. Dat haar Hb-waarde nog maar 2,6 was en het een wonder was dat ze überhaupt nog op haar benen stond. Naar de spoedeisende hulp dus voor een bloedtransfusie. Een nachtje blijven, drie zakken bloed. Maar tegen de verwachting in knapte ze daar totaal niet van op.
We gaan ervoor
Er volgde een beenmergpunctie. Toen de arts vertelde hoe slecht het eruit zag, en het woord kanker viel, hoorde Viora daarna eigenlijk vrijwel niets meer. “Mijn hart ging tekeer, mijn vriend begon keihard te huilen, mijn moeder zat alleen maar ‘nee’ te schreeuwen. Ik zat erbij en dacht: Ga ik dan nu dood? Of gaan jullie me beter maken?” De volgende dag wees verder onderzoek uit om welke vorm van leukemie het ging: acute lymfatische leukemie.
“Toen ging de knop bij mij al snel om. Je overleeft of je overleeft niet. We hadden allemaal zoiets van: oké, er is iets aan te doen. Het kan genezen, dus we gaan ervoor!” Viora startte direct met een zware chemokuur. De eerste dagen was het erop of eronder, want 86 procent van haar witte bloedcellen waren kankercellen. Na tien dagen tijd was daar nog maar 1 procent van over. Klaar was het daarmee niet. Verre van. Niet het wegkrijgen, maar het weghouden was belangrijk. Ze kreeg dan ook direct te horen dat ze 2,5 jaar in behandeling moest.
Niet zomaar een medicijn
De behandeling begon met nog meer zware chemokuren. Veel bloedtransfusies, beenmergpuncties, prednison, ziekenhuisopnames. Daarna lichtere kuren in de vorm van chemopillen en ruggenprikken, met opnieuw maandelijks een prednisonkuur. Bloedarmoede bleef een groot probleem. Viora: “Er waren periodes dat ik elke dag een bloedtransfusie kreeg.”
Haar vriend Joost besloot al snel om bloeddonor te worden en Viora ging met hem mee naar de bloedbank. “Ik wilde bijna schreeuwen naar al die donors: ik heb net bloed ontvangen! Weet je wel hoe bijzonder jullie zijn?” Dat realiseerde ze zich namelijk maar al te goed. “Ik vond het eigenlijk heel heftig om te zien dat de verpleegkundige de bloedzakken aan het infuus hing alsof het om een willekeurige zak vocht gaat. Natuurlijk hoeft ze die zak niet te aaien, maar iets meer respect zou mooi zijn. Ik kreeg soms bloedplaatjes die speciaal voor mij ergens uit Nederland vandaan werden gehaald en naar Nieuwegein gereden. Het is niet zomaar een medicijn dat uit de kast getrokken wordt. Er zit letterlijk een persoon achter.”
35.000 volgers
Na de diagnose startte Viora een blog om vrienden en familie op de hoogte te houden. In korte tijd groeide het aantal volgers op Instagram tot 35.000. Open en eerlijk deelde ze wat ze meemaakte in woord en beeld, ook als dat heftige beelden waren. “Ik wilde laten zien: dit is wat kanker met je doet. Ook als je nog maar 25 jaar bent, je haar eraf gaat en je dertig kilo aankomt: je moet door. Maar vooral ook: je kunt nog steeds blij zijn! Vooral met kleine dingen, bijvoorbeeld als Joost binnenkwam met een ijsje of een zak chips. Haha!” Haar positiviteit en humor hielden Viora op de been. Dat haar vader flauwviel bij haar beenmergpunctie, bijvoorbeeld, omdat hij niet tegen bloed en naalden kan. “Daar hebben we zo om moeten lachen. Ik lag daar als patiënt en hij ging keihard onderuit.”
Zo sterk als een eenhoorn
Acht maanden geleden kwam er eindelijk een einde aan de behandeling. De laatste chemopil nam ze in met champagne, om daarna met vriend Joost allebei een tatoeage van een eenhoorn te laten zetten, op haar pols en zijn enkel. “Een vriendin stuurde me een keer eenhoornsloffen met de tekst ‘Je bent zo sterk als een eenhoorn’. Voor mij werd dat het symbool voor kracht en doorzettingsvermogen.”
Qua conditie is Viora bijna de oude. Ze loopt weer hard en doet aan krachttraining. “Maar ik sta nu wel anders in het leven. Hiervoor leefde ik op zeventig procent, nu op honderdtien. Je moet van iedere dag iets moois maken, want morgen is je misschien niet gegeven.” Ook vanuit die gedachte zegde Joost zijn baan op en vertrok het stel op een wereldreis van een jaar. Viora: “Terugkijkend ben ik wel trots. We hebben ons er toch maar mooi doorheen geslagen. Het was een heel zwaar traject, maar we hebben er nooit heel zwaar aan getild. Het was er en we moesten er doorheen. En dus maakten we er het beste van.”
Lees meer over acute lymfatische leukemie (ALL) of bekijk meer verhalen zoals dat van Viora op kanker.nl.