Nog geen donor? Meld je direct aan!
“We hebben het er vaak over dat bedrijven maatschappelijk verantwoord moeten ondernemen”, begint Kiran. “Maar als individu heb je óók een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Je kunt niet alleen maar profiteren van alles om je heen, je moet ook wat terug doen voor anderen.”
In India is de bloedvoorziening heel anders geregeld dan in Nederland. Er is niet één landelijke organisatie, zoals Sanquin. Er zijn veel verschillende instanties in de 29 deelstaten, die niet aan de volledige vraag naar donorbloed kunnen voorzien. In sommige gebieden is zelfs helemaal geen bloedbank aanwezig. “Jaarlijks zijn er in India 15 miljoen donaties nodig, en zijn er maar 10 miljoen beschikbaar”, zegt Kiran. “Dat betekent dat wanneer je als patiënt bloed nodig hebt, je familie vaak moet proberen zelf een donor te vinden die voor jou wil doneren.”
Veel vooroordelen
Extra lastig zijn de vele vooroordelen die onder Indiërs leven over het doneren van bloed. Kiran: “Sommige mensen denken dat je er impotent van wordt, of er hiv door oploopt. Je zou hartfalen krijgen, of het zou spiritueel niet goed zijn om te doen. Terwijl af en toe bloed doneren in feite helemaal geen kwaad kan! Bovendien krijg je iedere keer dat je doneert een gezondheidscheck. En je redt er gewoon levens mee. Er is echt nog veel voorlichting nodig op dit gebied. We zouden op school al moeten beginnen met kinderen les geven over het belang van donorschap.”
Bijzondere ontmoetingen
Op 28 december 2021 startte Kiran zijn grote wandelreis, uitgezwaaid door zijn vrouw en zoontje van vier. Sindsdien is hij niet één keer thuis geweest. Hij heeft er inmiddels 5.700 kilometer door zes Indiase deelstaten opzitten als we hem spreken. In zeven maanden heeft hij “minstens een half miljoen” mensen gesproken over bloeddonorschap, hebben negenduizend mensen bloed gedoneerd nadat ze hem hadden ontmoet en zijn er 42 bloedinzamelingsacties gehouden op zijn route. Kiran: “Natuurlijk is het wandelen soms eenzaam. En ik mis mijn vrouw en zoontje heel erg, we videobellen iedere dag. Maar ik heb ook veel bijzondere ontmoetingen onderweg. Veel mensen stoppen me geld toe voor een maaltijd of regelen een overnachting voor me. En vrijwel iedereen staat open voor mijn boodschap. Ik was laatst in een landelijk gebied waar in zeventien dorpen niemand bloeddonor was. Na mijn bezoek stuurde een jongeman me een berichtje dat hij net voor het eerst bloed had gedoneerd. Dat ontroerde me enorm.”
Doneren voor docent
De reden waarom Kiran zó gedreven is, is een aangrijpend verhaal. “Op mijn zevende verloor ik mijn moeder aan kanker”, begint hij. “We waren heel close met elkaar, haar dood sloeg een groot gat in mijn bestaan. Het was de eerste keer dat ik me realiseerde hoe waardevol iemands leven is. Mijn vader moest tijdens haar ziekteperiode vreselijk veel moeite doen om donorbloed voor haar te krijgen, dat was heel beangstigend. Als tiener ontspoorde ik een tijdje. Ik had foute vrienden, voerde niks uit op school. Toen een leraar op school bloed nodig had, besloot ik op mijn achttiende voor hem te doneren om een nogal egoïstische reden: ik hoopte dat hij me daarna een hoger cijfer zou geven. Toen ik het ziekenhuis verliet na de donatie, liep zijn zoon op me af en zei heel simpel, maar diepgemeend, ‘dank je wel’. Dat raakte me. Ik dacht terug aan hoe mijn vader had geworsteld om bloed voor mijn moeder te regelen. En besloot: niemand hoort deze angst en pijn nog mee te maken.”
Oplichting
Kiran werd vanaf dat moment een trouwe bloeddonor. Hij doneert steevast bloed op zijn eigen verjaardag en die van goede vrienden. “Ik werd een keer gebeld door iemand met de vraag om te doneren voor een man in het ziekenhuis. Dat deed ik, en uit nieuwsgierigheid besloot ik de patiënt op te zoeken. Zijn vrouw zat naast zijn bed. Toen ik vertelde dat ik de donor was, zei ze: ‘Waarom kom je langs? We hebben al betaald voor je bloed.’ Het bleek dat de tussenpersoon ze veel geld had gevraagd voor mijn donatie, we waren allebei opgelicht.” Het verhaal werd nog erger, toen Kiran later van een andere patiënt op de afdeling hoorde dat diezelfde vrouw zich moest prostitueren om de medische kosten van haar man te kunnen betalen. Kiran: “Ik vroeg me af in wat voor een vreselijke wereld wij leven. Ik heb het geld dat ik in mijn zakken had onder het kussen van de man gelegd en ben weggegaan.”
Verspreid de boodschap
Toen hij overstuur het verhaal aan zijn eigen vrouw vertelde, zei deze: “Als je het probleem kunt oplossen, moet je dat doen. Maar huilen heeft geen zin, aan je tranen heeft ze niks.” Dat was de trigger voor Kiran om een platform op te richten – Simply Blood – waar donors en mensen die bloed nodig hebben met elkaar in contact kunnen komen; alles uiteraard op vrijwillige en onbetaalde basis.
Hij besloot ook tot een voetreis door India om het belang van donorschap duidelijk te maken en zo veel mogelijk nieuwe donors te werven. “We horen dit probleem in ons land te kunnen oplossen. 5 miljoen nieuwe donors zijn er nodig (India heeft een bevolking van 1,4 miljard mensen – red.) om te zorgen dat niemand meer dood gaat, wachtend op donorbloed. Mijn reis gaat langzaam. Maar het aantal mensen dat de boodschap hoort en begrijpt, vermenigvuldigt razendsnel.”
Bevoorrecht
Als Kiran hoort dat we in Nederland een grote donorgemeenschap hebben die vrijwillig en onbetaald voor de bloedvoorziening zorgt, zegt hij: “Jullie hebben geluk en zijn heel bevoorrecht met zo’n toegewijde groep donors. Geef ze al het respect dat ze verdienen, en zorg dat je die donors koestert en vasthoudt.” Dat zullen alle Nederlandse patiënten die hun leven aan bloeddonors danken, uit het diepst van hun hart met hem eens zijn.
Volg Kirans reis via social media:
Facebook - https://www.facebook.com/ikiranverma
Twitter - https://twitter.com/vermakiran
Instagram: https://www.instagram.com/kiranverma2/
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/kiranverma/