“Het hartje klopt niet meer”, kreeg Anne bij haar twaalf-wekenecho te horen van de verloskundige. “Dat voelde even heel verdrietig,” zegt Anne, “Maar het gebeurt nou eenmaal vaak dat een zwangerschap in het begin misloopt. Bovendien heb ik al twee prachtige kinderen: Kate van (inmiddels) 5 en Siem van 3. Dus ik legde mij snel neer bij de boodschap en was vooral dankbaar voor wat ik wel had.” De verloskundige raadde Anne aan te wachten tot haar lichaam het levenloze vruchtje zelf zou afvoeren. En inderdaad begon twee weken later op een vrijdagavond haar miskraam. “Ik was bij mijn ouders aan het eten, mijn man was een avondje weg met collega’s. Ik kreeg opeens buikkrampen en verloor bloed. Dit is het dan, dacht ik. Mijn ouders brachten me naar huis om bij te komen. Maar thuis begon het bloeden opnieuw. Weer dacht ik: oké, dit is het dan. ’s Avonds laat begon ik echter voor de derde keer te bloeden. Ik belde mijn man, die meteen naar huis kwam, en vervolgens de verloskundige. Die vertelde me dat dit erbij hoorde, dat een miskraam inderdaad in meerdere etappes kan verlopen.”
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan!
Geen vertrouwen
Het hele weekend bleef Anne bloeden, terwijl ze steeds vermoeider en zwakker werd. “Op maandagochtend, mijn parttime dag, kon ik de trap niet meer opkomen. Toen mijn man thuis kwam van zijn werk, barstte ik spontaan in tranen uit en zei dat ik het niet meer volhield. Hij belde direct de verloskundige, die vond dat we het nog een nachtje moesten aanzien. Mijn man vertrouwde het echter niet, iets in hem zei dat we wél naar het ziekenhuis moesten. We zijn direct gegaan; toen we daar aankwamen kon ik niet meer lopen en mijn hoofd niet meer omhoog houden, zo moe en verzwakt was ik.”
Moeilijk aan te prikken
Uit de echo in het ziekenhuis bleek dat haar lichaam het kindje niet goed had afgestoten. Daardoor stopte het bloedverlies niet. Anne: “Mijn bloedwaarde werd gemeten en ik bleek een Hb van 3 te hebben, dat is extreem laag. De arts vond het bijzonder dat ik nog rechtop zat en niet bewusteloos was geraakt.” Anne had direct een spoedtransfusie nodig. Maar door het grote bloedverlies waren haar aderen vernauwd, waardoor ze moeilijk aan te prikken was. De arts besloot daarop dat ze naar de OK moest. “Mijn man liep mee toen ik naar de OK gereden werd. Ik herinner me nog dat ik tegen hem zei: ‘Ik weet niet hoe ik hieruit ga komen.’ Voor hem was het ook heel heftig wat er allemaal gebeurde.”
Tot leven komen
Gewikkeld in een warmtedeken omdat ze het inmiddels ijskoud had gekregen door het bloedtekort, lukte het op de OK na twee uur eindelijk om Anne aan te prikken. Ze kreeg in razendsnel tempo twee zakken bloed toegediend, die ze heel hard nodig had. “Ik weet nog precies het moment dat het donorbloed in mij stroomde”, zegt ze. “Ik voelde me gelijk warmer worden en werd helderder in mijn hoofd. Alsof ik weer tot leven kwam.” Ze kreeg een curettage om de miskraam af te maken en ontving die nacht nog eens drie zakken bloed, deze keer in een rustiger tempo, om aan te sterken.
“Ik weet nog precies het moment dat het donorbloed in mij stroomde”
Verhaal vertellen
Omdat haar lichaam een behoorlijke klap had gekregen van het bloedverlies, moest Anne een paar maanden thuis bijkomen voor ze weer volledig aan het werk kon. “Ik ben altijd gezond geweest, had nooit ergens last van. Nu weet ik: er kan in één keer wat gebeuren met je. Ik denk nog iedere week aan de bloeddonors van wie ik die vijf zakken bloed heb gekregen. Ik zou deze vijf mensen heel graag persoonlijk willen bedanken, maar ja, dat kan niet. Ik ben zelf op mijn achttiende donor geworden maar moest na een paar keer stoppen om een toenmalige medische reden. Ik heb het daarna nooit meer opgepakt en nu denk ik: had ik maar vaker gegeven. Daarom wil ik dit verhaal ook graag vertellen: om iets te kunnen bijdragen aan het belangrijke werk van de bloedvoorziening.”
“Ik wil mijn verhaal graag vertellen om iets te kunnen bijdragen”
Bedankje
Anne is opnieuw zwanger geworden, ze is ten tijde van het interview 26 weken zwanger. “Ik word nu extra in de gaten gehouden dus ik maak me geen zorgen. Ik ben een vrij nuchter type.” Wel bespreekt ze haar ervaring nog vaak met haar echtgenoot. “Ik heb hem een jaar na dato met een kaart en cadeautje bedankt voor zijn steun. Door zijn intuïtie zijn we toen naar het ziekenhuis gegaan; ik weet niet hoe het was afgelopen als hij dat niet had doorgezet.”