Veertig jaar geleden had Corrie (nu 63) al een keer een bloedtransfusie nodig, na de bevalling van haar zoon. Een jaar geleden moest ze opnieuw een beroep doen op bloeddonors. Bij een operatie aan haar hartklep ontving ze maar liefst zestien eenheden bloed.
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan!
“Een paar jaar geleden heb ik een longontsteking gehad waarvan ik niet goed herstelde”, begint Corrie. “Ik bleef maar moe en had weinig lucht. Mijn huisarts hoorde ruis op mijn hart en stuurde me door naar de cardioloog. Die ontdekte dat ik een ‘fladderende’ hartklep had. Hij lekte doordat hij niet goed sloot. Het was redelijk ernstig, maar de cardioloog wilde het toch nog even aanzien voor hij ingreep. Een jaar en twee controles later was m’n hartklep nog veel verder verslechterd. Dat merkte ik zelf ook al aan mijn conditie: ik woon in Zeeland, vlak bij de duinen. Daar ga ik altijd graag in wandelen, maar nu kon ik een kleine helling niet eens op komen zonder twee keer te rusten.”
Twee operaties
De oorzaak van haar slechte hartklep is niet duidelijk. “Al mijn aderen zijn verder goed. Ik leef ook heel gezond. Maar een operatie aan mijn hart bleek onvermijdelijk.” Corrie werd tijdens de 4,5 uur durende operatie aan een hart-longmachine gelegd (die de functie van deze organen tijdelijk overneemt) terwijl de arts haar hartklep versterkte. “Tijdens de operatie heb ik al een paar zakken bloed gekregen, dat schijnt standaard te gebeuren als je aan een hart-longmachine ligt. Maar na de operatie begon mijn bloeddruk te dalen. Ik voelde me steeds slechter worden en om half twee ’s nachts hebben ze me met spoed weer geopereerd. Tijdens de eerste operatie was een klein adertje geraakt en dat bleek al de hele dag te lekken. Niet veel, slechts een paar druppeltjes per minuut. Daarom was het ook niet opgevallen. Maar dat lekken was de hele dag doorgegaan waardoor ik toch veel bloed had verloren. Dus kreeg ik wéér een bloedtransfusie. In totaal heb ik zestien zakken bloed gekregen tijdens beide operaties. Best een gek idee dat ik van zo veel verschillende mensen bloed in mijn lijf heb gekregen.”
“Best een gek idee dat ik van zo veel verschillende mensen bloed in mijn lijf heb gekregen”
Bloed na bevalling
Corrie is zelf lang donor geweest, ze heeft vanaf haar 18de eerst bloed en later plasma gegeven, dus ze wist al hoe belangrijk donors zijn. “Bovendien heb ik bij de geboorte van mijn zoon, inmiddels veertig jaar geleden, al een keer bloed nodig gehad omdat ik veel bloed was verloren. Het is een kleine moeite hè, bloedgeven, dus waarom zou je dat niet doen? Mijn zoon is ook al jarenlang bloeddonor.”
Vrouw gereanimeerd
Sinds een paar jaar zijn Corrie en haar man allebei burgerhulpverlener bij hartslag.nu. Dat is een systeem waarbij je in heel Nederland opgeroepen kunt worden als iemand ergens gereanimeerd moet worden. “Vlak voor mijn eigen operatie vorig jaar heb ik een vrouw in ons dorp gereanimeerd die een hartstilstand kreeg. Ze heeft het gelukkig overleefd, best een bijzonder idee. We hebben thuis een vrijetijdsruimte waarin een externe organisatie regelmatig reanimatiecursussen geeft. Veel mensen op het dorp hebben inmiddels die cursus gevolgd. Dat is ook in mijn eigen belang, want ik ben immers ook hartpatiënt”, glimlacht Corrie.
“Bloed geven is een kleine moeite, dus waarom zou je dat niet doen?”
Lang herstel
Ze realiseert zich dat het na haar operatie kantje boord is geweest voor haar. “Als ze niet op tijd hadden ingegrepen, was ik stilletjes leeggebloed. Overigens ben ik nu – meer dan een jaar later – nog steeds niet 100% hersteld van de ingreep. Dat schijnt gebruikelijk te zijn bij zo’n hartoperatie, het kan jaren duren voor je weer helemaal fit bent. Nou ja, ik ben 63, ik hoef ook geen marathons te rennen. Ik kan in ieder geval weer de duinen oplopen, dat is heel fijn.”