“Het was behoorlijk schokkend om te horen dat mijn man en kinderen aan mijn ziekenhuisbed hadden gestaan om afscheid te nemen”, vertelt Wendy. Gelukkig overleefde ze de acute ontsteking van haar alvleesklier, mede dankzij bloedtransfusies. “Ik ben donors ontzettend dankbaar.”
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Wat een gezellige vakantie met een groep vrienden had moeten worden rond de kerst van 2021, ontaardde voor Wendy en haar gezin in een nachtmerrie. “Op de 2de dag van onze vakantie stond ik op met buikpijn”, begint Wendy. “Ik zal wel te veel gegeten hebben met de feestdagen, dacht ik. Maar de pijn werd diezelfde dag nog steeds erger en ik kreeg er hoge koorts bij. We besloten naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Doetinchem te gaan. Daar aangekomen op de parkeerplaats viel ik flauw van de pijn.”
Domme pech
Een CT-scan wees uit dat ze acute pancreatitis had: een ontstoken alvleesklier. De alvleesklier is een orgaan dat heel belangrijk is voor je spijsvertering. Een ontsteking kan ontstaan door te veel alcoholgebruik, maar dat was bij Wendy zeker niet het geval. “Ik had biliaire pancreatitis: bij mij kwam het door een galsteen die de uitgang van de alvleesklier blokkeerde. Dat was gewoon domme pech.”
In slaap gebracht
Wendy was ernstig ziek, zo veel was duidelijk. Ze werd per ambulance naar de intensive care van een ziekenhuis in Eindhoven gebracht. “Helaas valt een alvleesklierontsteking niet makkelijk te bestrijden. Ik kreeg pijnstilling en antibiotica, voor de rest was het afwachten. Maar mijn alvleesklier was langzaam aan het afsterven en het dode weefsel ging infecteren. Door de ontsteking vielen al mijn organen uit, bovendien hield ik 10 liter vocht vast in mijn buik; ik leek wel hoogzwanger. Toen ik ook nog sepsis kreeg – bloedvergiftiging – besloten de artsen mij in slaap te brengen. Wat ze er niet bij vertelden, was dat ze ondertussen mijn gezin hadden gebeld met de boodschap: kom maar afscheid nemen, want wellicht haalt ze het niet. Dat vond ik achteraf schokkend om te horen. Mijn man heeft met onze twee jongens van toen 6 en 9 jaar aan mijn bed gestaan met het besef dat ik misschien niet meer zou ontwaken.”
“Een bloedtransfusie kon voor problemen zorgen bij een transplantatie”
Bijkomend probleem
Wendy overleefde de sepsis, maar haar lichaam moest enorm hard werken om te herstellen. Vermoedelijk werd daardoor de Hb-waarde van haar bloed steeds lager en ontstond bloedarmoede. Wendy: “Ik had al snel een bloedtransfusie nodig. Alleen was er een bijkomend probleem: ik had al een aantal jaren slechtwerkende nieren en zou ooit een niertransplantatie moeten ondergaan. In mijn zorgdossier stond daarom: terughoudend zijn met bloedproducten gezien een mogelijke transplantatie in de toekomst. Als ze me een bloedtransfusie zouden geven, zou ik antistoffen tegen bloedgroepen in het donorbloed kunnen aanmaken, die later wellicht zouden reageren op de donornier.”
Een gek idee
Maar omdat haar Hb-waarde zó sterk daalde en ze steeds slapper werd, ontving ze uiteindelijk toch 6 keer een bloedtransfusie. “Dat bleek echt nodig om te herstellen. Ik vond het de eerste keer een gek idee toen ze een zakje met het bloed van iemand anders aan mijn infuus hingen. Tegelijkertijd voelde ik me ongelooflijk dankbaar naar alle bloeddonors. Ik vind het heel bijzonder dat iemand onzelfzuchtig bloed afstaat. Ik weet niet of ik het anders gered had; stel je voor wat dat betekend had voor mijn man en kinderen? Mijn man is trouwens inmiddels bloeddonor geworden. Ik weet ook niet of donors zich altijd realiseren hóe belangrijk het is dat ze dit doen. Daarom wil ik graag mijn verhaal vertellen.”
“Ik voel me ongelooflijk dankbaar naar alle bloeddonors”
Naar het bos
Na 10 weken in het ziekenhuis mocht Wendy eindelijk naar huis. “Ik had al die tijd plat gelegen en moest revalideren, want ik kon niks meer. Dat was heel confronterend. Maar wat was ik blij dat ik weer naar buiten kon met onze honden! We wonen aan de rand van een bos en ik ging iedere dag; eerst in een rolstoel, later met een rollator.”
Afwachten
Helaas kwam de ontsteking in haar alvleesklier – dat deel wat er nog van over is – nog een keer terug. Daardoor zijn Wendy’s nieren helemaal uitgevallen en moet ze 3 keer per week aan de nierdialyse. “Een niertransplantatie is onvermijdelijk. Die operatie gaat binnenkort plaatsvinden. Een donor heb ik al: mijn vader is een heel goede match.” En nog meer goed nieuws: uit bloedonderzoek blijkt dat Wendy nauwelijks antistoffen heeft aangemaakt door de bloedtransfusies. Dat zal dus geen obstakel vormen voor de transplantatie. Wendy: “Het donorbloed heeft alleen maar héél goed werk verricht in mijn lichaam. Donors, nogmaals ontzettend bedankt!”