Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Manou verloor bijna het kindje in haar buik door een noodlottig ongeluk in het zwembad. Dankzij twee bijzondere bloedtransfusies destijds bij de baby in haar baarmoeder kan ze nu genieten van haar vrolijke peuter Tijn.
Ze was bijna 24 weken zwanger toen Manou en haar man Wouter besloten om samen met dochter Evi van 4 lekker te gaan zwemmen. “Ik deed voorzichtig met mijn dikke buik en bleef langs de rand van het zwembad”, vertelt Manou. “Maar een jongetje dat in het water sprong, trapte per ongeluk vol in mijn maagstreek. Ik weet dat je buik best wat kan hebben, maar ik vertrouwde het niet helemaal. Ik wilde toch graag even nagekeken worden in het ziekenhuis.”
Dat instinctmatige gevoel bleek achteraf de redding van haar kindje. De echo in het ziekenhuis liet weliswaar geen problemen zien, maar uit de bloedtest die het ziekenhuis daarna voor de zekerheid nog uitvoerde, bleek dat er bloed van de baby in de bloedbaan van Manou zat. En dat betekende dat er bloed weglekte uit het kleine lijfje. Manou: “Artsen zeiden tegen me dat ik me maar op het ergste moest voorbereiden.”
Verhaal gaat verder onder de foto
Risico’s
Manou werd met spoed doorgestuurd naar het LUMC, het enige ziekenhuis in Nederland dat intra-uteriene bloedtransfusies doet – bloedtransfusies bij het ongeboren kind in de baarmoeder. Manou: “In het LUMC konden ze met echo’s kijken of Tijn symptomen van bloedarmoede had – onder meer door de stroomsnelheid in een bloedvat van de hersenen te meten. Met meerdere controles per week hielden ze hem nauwlettend in de gaten om te bepalen of een transfusie nodig was. Zo’n ingreep is niet zonder risico op complicaties, het gevaar bestaat dat je de bevalling in gang zet. Om de kans op overleving bij een vroeggeboorte te vergroten, kreeg ik daarom medicijnen waarmee Tijns longetjes beter konden rijpen.”
Lange naald
Met 26 weken zagen de artsen dat het tijd werd voor een bloedtransfusie. Manou: “Tijn kreeg een prikje in zijn bovenbeentje met een kalmeringsmiddel, om rustig te worden. Vervolgens prikten ze met een lange naald door mijn buikwand heen en door zijn buikje, om zijn leverader aan te prikken. Eerst namen ze wat bloed bij hem af om zijn Hb-waarde te meten. Op basis daarvan konden ze weer bepalen hoeveel bloed hij moest krijgen. Dat was maar een heel klein beetje: met een naald trokken ze wat bloed uit een door Sanquin specifiek voor deze behandeling geprepareerde bloedzak. En dat kleine beetje bloed ging via de lange naald bij hem naar binnen. Echt ongelooflijk dat ze dit kunnen.”
Na de transfusie moest Manou twee tot drie keer per week naar het ziekenhuis blijven komen om te controleren hoe het met Tijn ging. “Met 28 weken hebben ze hem nog een transfusie gegeven, omdat ze weer tekenen van bloedarmoede zagen. Daarna bleef het goed gaan. Met 37 weken kon hij veilig geboren worden.”
Gewoon pech
De oorzaak van Tijns bloedarmoede was enorme pech. Manou: “In het ziekenhuis zien ze dagelijks zwangere vrouwen die gevallen zijn of zelfs een auto-ongeluk hebben gehad, maar bij wie alles nog oké is in de buik. Bij mij is door die trap een heel klein lekje in de placenta ontstaan. Tja, dat jongetje in het zwembad kon er ook niks aan doen, dat ging per ongeluk. Maar ik ben ontzettend dankbaar dat door de geweldige artsen in het LUMC en de geweldige bloeddonors onze Tijn nu een vrolijk, gezond mannetje van 2 is. Hij wordt nog gevolgd door het LUMC voor wetenschappelijk onderzoek, maar hij ontwikkelt zich hartstikke goed. Het enige dat ik nog aan hem zie, zijn twee héél kleine witte vlekjes op zijn buik, bij zijn lever, waar de naald toen naar binnen is gegaan.”
Nieuwe donorheld
De gebeurtenis heeft ook een nieuwe bloeddonor opgeleverd: Wouter, de vader van Tijn. “Hij durfde zich nooit aan te melden, ondanks dat zijn beide ouders fervent bloeddonor zijn geweest. Zijn moeder zelfs 40 jaar lang”, lacht Manou. “Hij was een beetje een held op sokken. Maar toen hij in het ziekenhuis hoorde dat Tijn een bloedtransfusie in de buik nodig had, heeft hij zich direct aangemeld. ‘Ik doe het voor alle kleine Tijntjes’, zei hij.”