Maureen Meeus (39) werd met spoed voor een levertransplantatie aangemeld toen haar lever minder dan een ei groot bleek te zijn. Na de operatie had ze veel donorbloed nodig. Vier jaar later krijgt ze nog steeds regelmatig een transfusie om op de been te blijven.
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
Lange tijd wist Maureen niet wat er met haar aan de hand was. “Ik was al een jaar aan het sukkelen”, herinnert ze zich de periode vóór haar diagnose. “Ik voelde me enorm vermoeid, was vaak misselijk en had constant blauwe plekken. De huisarts gaf me vitamines, maar die hielpen niet. Ik werd op een gegeven moment echt een wrak, ik kon helemaal niks meer. Toen de huisarts eindelijk een bloedonderzoek liet uitvoeren, bleken mijn leverwaarden gigantisch verstoord.”
Kleiner dan een ei
De oorzaak: vermoedelijk auto-immuun hepatitis (AIH). Een ziekte waarbij het afweersysteem de eigen levercellen gaat aanvallen. “100% zeker weten de artsen het niet”, zegt Maureen. “Het is ook onbekend waarom ik AIH heb gekregen. In principe kan je deze ziekte remmen met corticosteroïd-medicatie (bijnierschors-hormoon), maar dat was voor mij al te laat. Mijn lever was zó aangetast dat hij inmiddels kleiner dan een ei was.” Een normale lever is bijna zo groot als een voetbal.
In coma
De lever heeft veel verschillende functies, waaronder afvalstoffen uit je lichaam verwijderen en het maken van stoffen voor de bloedstolling. Omdat hij bij Maureen nauwelijks meer functioneerde, was de schade in haar lichaam groot. “Mijn bloed stolde niet goed meer, daardoor ontwikkelde ik een bloedstolsel in mijn hersenen. Ik kreeg epilepsie-aanvallen en een hersenbloeding. Kerstavond 2018 werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik was helemaal verward en herkende mijn twee dochtertjes Sterre en Lenthe niet meer. Uiteindelijk raakte ik zelfs in coma door de afvalstoffen die zich in mijn lichaam opstapelden.”
Levertransplantatie
Maureen had met spoed een nieuwe lever nodig, zoveel was duidelijk. Ze werd direct op de eerste plaats op de wachtlijst gezet, op 17 januari kwam er een donorlever voor haar beschikbaar. “Van de transplantatie en de eerste dagen daarna weet ik vrijwel niets meer. Ik weet wel dat ik heel veel bloedtransfusies heb gekregen, omdat ik veel bloed heb verloren tijdens de operatie. Ik heb nog tot en met april in het ziekenhuis moeten verblijven om te herstellen. Het was bizar hoe snel mijn leven was veranderd in een jaar tijd: ik was een actieve jonge vrouw van 34 geweest, had een fulltime baan in het reisbureau van mijn ouders en zorgde voor mijn twee jonge dochtertjes. En opeens kon ik niks meer.”
Verhaal gaat verder onder de foto
Ongelooflijk dankbaar
Het eerste wat ze deed toen ze weer wat energie had, was een brief schrijven aan de nabestaanden van haar leverdonor. “Ik ben hen ongelooflijk dankbaar en besef dat ik nog leef omdat zij een dierbare hebben moeten verliezen. Dat zal ik altijd meedragen. Ik kan dankzij deze donor mijn dochtertjes zien opgroeien. Zij hebben veel angst gehad toen ik zo ziek was, ze dachten hun mama kwijt te raken. Maar zij hebben me de wilskracht gegeven om alle ellende te doorstaan en waren ook de reden dat ik wakker werd uit mijn coma.”
Bloed lekt weg
De transplantatie is inmiddels ruim vier jaar geleden, toch heeft Maureen nog steeds bloedtransfusies nodig. “Er lekt ergens in mijn lichaam langzaam bloed weg, de artsen hebben nog niet kunnen ontdekken waar dat gebeurt. Mijn bloedwaarden worden steeds gecheckt en ongeveer iedere vier maanden heb ik weer wat bloed nodig. Dat merk ik direct, ik ben dan veel vermoeider. Gelukkig is er altijd bloed voor mij beschikbaar dankzij al die bloeddonors. Door hun gift krijg ik steeds weer nieuwe energie.”
Doneren met volleybalteam
Maureens ziekte heeft al meerdere mensen in haar omgeving geïnspireerd om zich als orgaandonor te registreren. “Ook zij die eerst heel sceptisch waren. Bovendien zijn meerdere mensen bloeddonor geworden. Mijn man was al jarenlang bloeddonor, hij gaat om de zoveel tijd samen met zijn volleybalteam bloed doneren. Toen hij na de operatie zag hoe hard ik het nodig had, realiseerde hij zich voor het eerst het belang van zijn donorschap. Hier doe ik het dus voor, dacht hij.”