In één ogenblik kan je leven voorbij zijn. Dat weet Renate Hermans (44) maar al te goed sinds haar scooterongeluk 6 jaar geleden. Ze overleefde het dankzij de arts, en dankzij vele bloeddonors. De voetbalclub waar haar man werkt, FC Den Bosch, voert nu campagne om nieuwe donors onder de achterban te werven.
Ook bloed- of plasmadonor worden? Meld je aan en red een leven!
“Ik reed niet eens zo hard”, begint Renate haar verhaal. “Ik tufte op mijn oude scootertje naar mijn werk, op een fietspad op een voorrangsweg. Een auto die afsloeg zag mij niet. Ik viel tegen een autowiel aan, kreeg het stuur in mijn buik en sloeg met mijn hoofd op de grond. Ik weet alleen nog dat ik dacht: o jee, daarna werd het zwart.” De auto had geen schade, zo zacht was de botsing. Maar Renate had een schedelbasisfractuur en een gescheurde milt met slagaderlijke bloeding. “Het was gewoon dikke pech dat ik zó verkeerd ben gevallen.”
Mistflarden
Ze heeft nauwelijks herinneringen aan de eerste twee dagen na het ongeluk. “Het zijn vage mistflarden in mijn geheugen, ik weet alleen van horen zeggen wat er precies met me gebeurde. Ik ben met de ambulance naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis gebracht. Daar waren ze heel druk bezig met mijn hoofdwond, ze wisten niet dat ik intern ook verwondingen had. Ik schijn wel gezegd te hebben dat ik pijn had aan mijn buik. Toen mijn toestand snel verslechterde, zijn ze met me naar de OK gerend. Daar ontdekten ze de slagaderlijke bloeding bij mijn milt.” Ze had het geluk dat er net een arts aanwezig was die veel ervaring heeft met het opereren van bloedvaten. “Anders had ik het niet overleefd, is me later verteld.” Ook lagen er vele zakken donorbloed klaar om haar bloedvoorraad aan te vullen. “Geen idee hoeveel ik heb gekregen, ik weet alleen dat ik heel veel bloed heb verloren. Mijn milt hebben ze gelukkig kunnen behouden. Een jaar na het ongeluk zagen ze op een mri-scan dat hij weer doorbloed was.”
“Ik realiseer me heel goed dat het veel slechter had kunnen aflopen”
Stel je voor
Renates hersteltraject was lang en zwaar. En helemaal hersteld is ze 6 jaar later nog steeds niet. “Ik heb een lichte hersenbeschadiging opgelopen, daardoor kan ik onder meer slecht tegen veel prikkels en werkt mijn geheugen minder goed. Ik heb ook last van chronische vermoeidheid. Ik heb er mee leren omgaan, het is wat het is. Ik ben blij dat ik er nog ben. Want ik realiseer me heel goed dat het veel slechter had kunnen aflopen. Mijn zoontje Yann was 1,5 toen ik mijn ongeluk kreeg. Ik heb door mijn zware herstelperiode lang niet de mama voor hem kunnen zijn die ik wilde zijn, dat vind ik heel erg. Maar gelukkig kán ik hem zien opgroeien. Mijn bonuszoon Sem van 17 heeft zijn eigen moeder verloren toen hij 8 jaar was. Stel je voor dat ik óók het hoekje om was gegaan? En dat mijn man Theo z’n tweede vrouw kon begraven? De gedachte aan mijn gezin heeft me echt op de been gehouden tijdens mijn lange herstel.”
“Ik schaamde me achteraf dat ik zelf nooit bloeddonor ben geworden”
Campagne FC Den Bosch
Aan bloeddonors wil Renate haar grote dankbaarheid uitspreken voor hun levensreddende gift. “Ik schaamde me achteraf heel erg dat ik zelf nooit bloeddonor ben geworden. Het belang ervan was nooit zo bekend bij mij. Terwijl ik het bijvoorbeeld wel vaak met andere mensen over een donorcodicil voor organen heb gehad; dat heb ik zelf ook getekend.” Renate is heel blij dat voetbalclub FC Den Bosch, waar haar man Theo werkt als supporters-coördinator, een campagne is begonnen om bloed- en plasmadonors te werven. “Mijn verhaal is een van de verhalen die binnen de campagne worden verteld, om mensen duidelijk te maken hoe belangrijk bloeddonors zijn. Laatst liep ik met mijn zoon Yann het stadion binnen en zag ik op de ledschermen de boodschap van de campagne oplichten: ‘Hedde gij ôk blauw-wit bloed?’ Een mooi moment was dat, ik hoop dat heel veel mensen geïnspireerd raken om zich aan te melden als donor.”